Δεν είσαι ευτυχισμένος ή δεν αντέχεις να είσαι;

Καλημερα σας και καλο μηνα να εχουμε...εχω ξυπνησει απο τις 7 και εχω τοσο πολυ χρονο ωστε μπορεσα να ασχοληθω και με το blog μου. Γενικα οι τελευταιοι μηνες ηταν μια δυσκολη περιοδος στη ζωη μου, μια περιοδος που οπως μου ειπαν συνδεεται με την μεταβαση στην ωριμοτητα και εγω ο ιδιος το παρατηρω ποσο πολυ εχω αλλαξει... Το περναει ολος ο κοσμος στην ηλικια των 20-23 αυτο? Ποιος ξερει? Τελος παντων...δεν θα το αναλυσουμε σημερα αυτο...σημερα θα αναλυσω κατι αλλο... αυτη τη μαγικη ικανοτητα αυτοκαταστροφης του ανθρωπου. Εννοω τις στιγμες που ολα ειναι ΤΕΛΕΙΑ στη ζωη μας, ειμαστε ευτυχισμενοι, χαρουμενοι... και ξαφνικα βρισκουμε ενα προβλημα να εχουμε να ασχολουμαστε. Ετσι χωρις λογο. Ενα προβλημα που δεν υπαρχει καν. Μονο και μονο για να χαλασουμε την ευτυχια μας. Μηπως τελικα δεν αντεχουμε να ειμαστε χαρουμενοι?

Πανω κατω ολοι καταλαβατε τι εννοω. Τι λεω... βασικα ναι! ΟΛΟΙ ΚΑΤΑΛΑΒΑΤΕ!
Και εκει ειναι το θεμα. Οτι αυτο συμφωνα με τους ψυχολογους το εχουμε ολοι οι ανθρωποι. Κανενας δεν αντεχει να ναι ευτυχισμενος, ακομα και οταν ειναι δεν ξερει πως να το διαχειριστει. Γιαυτο βρισκει την ευκολη λυση και καταστρεφει την ευτυχια του. Συμφωνα με τους ψυχολογους λοιπον, αυτο οφειλεται στην βαθεια επιθυμια καθε ανθρωπου να ειμαστε ολοι μαζι ενα. Ναι,ολοι μαζι, ολοκληρος ο πλανητης ή εστω με τα δικα μας ατομα, να ειμαστε ολοι ενα. Αυτο βεβαια εγινε μια φορα στη ζωη μας κυριολεκτικα. Ποτε? Οταν ημασταν στη κοιλια της μαμας μας. Επειδη ομως δεν μπορουμε να εχουμε αναμνησεις απο αυτο, απλα μας εμεινε μονο μια αισθηση αποχωρισμου, οταν γεννηθηκαμε, φοβομαστε οτι αν ξαναγινουμε ενα και ακολουθως ευτυχισμενοι, οτι παλι θα χαλασει με εναν αποχωρισμο. (Ο αποχωρισμος ειναι ο ενας απο τους τεσσερις βασικους φοβους καθε ανθρωπου). Το αποτελεσμα λοιπον αυτου του φοβου ειναι οτι δεν αντεχουμε ή δεν θελουμε να ειμαστε ευτυχισμενοι, σκεφτομαστε και αναλυουμε τοσο πολυ τα πραγματα οταν ειμαστε ευτυχισμενοι, με σκοπο να βρουμε ενα προβλημα που δεν υπαρχει καν και ειναι ασημαντο, να βασιστουμε σε αυτο και να καταστρεψουμε την ευτυχια μας, επειδη την δυστυχια ξερουμε πολυ καλυτερα να την διαχειριστουμε.

Δυστυχια...ξερουμε να τη διαχειριστουμε...τι λεω? ΑΡΧΙΔΙΑ ΞΕΡΟΥΜΕ. Ουτε αυτη ξερουμε να την διαχειριστουμε. Απλα καταβαθος μας αρεσει γιατι την εχουμε συνηθισει. Ενω κανονικα δεν θα επρεπε. Πως να μην την συνηθισεις ομως? Βλεπεις τι γινεται, τα ΜΜΕ σε βομβαρδιζουν με απαισιοδοξα μηνυματα, γεματα θλιψη και τρομο, οι γειτονες σου μαλωνουν γιατι γαβγισε ο σκυλος ξερω γω, ο ενας προσπαθει να φαει τον αλλο σε αυτη τη γαμημενη κοινωνια, και μολις σε φαει καποιος, αμεσως σκεφτεσαι οτι εισαι κατωτερος, δεν σκεφτεσαι τα ομορφα πραγματα και τα θετικα που εχεις. Αυτο το αισθημα κατωτεροτητας λοιπον ισως επισης συνδεεται με το να μην θελουμε να ειμαστε ευτυχισμενοι. Απλα σκεφτομαστε ''Εγω? Τι εχω εγω και μου αξιζει η ευτυχια? Τι εχω και μου αξιζει κατι τοσο ομορφο? Εγω ειμαι κατωτερος απο αυτο''. Κι ομως δεν εισαι! Εχεις κανει πολλα πραγματα, παρα πολλα για να σου αξιζει η ευτυχια και το χαμογελο και δεν τα βλεπεις! Αυτοματως πας στο ασχημο, στο μελο.

Συμφωνα με τους ψυχολογους παλι, αυτο ισως δεν λυνεται και ποτε. Δεν εχουμε μαθει να ειμαστε ευτυχισμενοι και μαλλον δεν θα μαθουμε, ακομα και οταν βλεπουμε εναν ανθρωπο να γελαει λεμε ''κατι εχει παρει αυτος, τι του δωσατε?'' ή ακομα πιο τρανο παραδειγμα ''Γελασαμε σημερα, σε καλο να μας βγει''. Αμεσως με αυτη την ατακα που σου εχει περασει η κοινωνια, θεωρεις οτι το να σαι ευτυχισμενος, θα σου φερει κατι ασχημο στη συνεχεια για να σαι παλι δυστυχισμενος. Μαντεψε...δεν θα σου φερει τιποτα ασχημο! Εσυ ο ιδιος το προκαλεις γιατι δεν θες να σαι ευτυχισμενος, δεν ξερεις πως να σαι ευτυχισμενος. Δεν σου το εμαθε και κανενας απο τοτε που ησουν μικρος. Παλι βεβαια οι ψυχολογοι επεμβαινουν εδω... Λενε απλα οτι ο τροπος να το νικησεις δεν υπαρχει. Ο τροπος να το αποφευγεις υπαρχει, δηλαδη να καταλαβαινεις ποτε εσυ ο ιδιος θες να δημιουργεις προβλημα για να μην εισαι ευτυχισμενος και να το σταματας, να πετας αυτες τις αχρηστες-ασχημες-αρνητικες σκεψεις στην ακρη. Τοτε απλα μπορεις να το απολαμβανεις, γιατι η ευτυχια ειναι απολαυση. Οσο μεγαλυτερος εισαι ηλικιακα και πιο ωριμος, αυτη η τεχνικη του να πετας τις αρνητικες σκεψεις που θα σου προκαλεσουν προβλημα ειναι και πιο ευκολη για σενα.

Γιαυτο ισως και στις μικρες ηλικιες λειπουν οι σοβαρες σχεσεις, ενω τα συναισθηματα υπερνικουν  τη λογικη. Δεν ξερει κανενας πως να τα διαχειριστει, ετσι βρισκει απλα μια ευκολη χαζη λυση (χωρισμος) βασισμενη πανω σε ενα σωρο μειονεκτηματα του αλλου και την εφαρμοζει. Κανεις δεν καταλαβαινει σε αυτες τις ηλικιες οτι το τελειο δεν υπαρχει και οτι πρεπει να βλεπεις τα ομορφα του αλλου, οχι τα ασχημα. Βεβαια κανεις δεν στο εμαθε να βλεπεις μονο τα ομορφα, αντιθετως αυτη η σαπια κοινωνια σου περναει το μηνυμα να βλεπεις μονο τα ασχημα, ετσι καταληγεις να μην εκτιμας ουτε τα ομορφα που εχεις και συνεπως ουτε τον ιδιο σου τον εαυτο.

Κλεινοντας μονο μια συμβουλη θα σας δωσω...που την εφαρμοζω και εγω το τελευταιο διμηνο και στη σχεση μου και στη ζωη μου αλλα και στον ιδιο μου τον εαυτο...προσπαθηστε οποτε εχετε αυτη την ταση αυτοκαταστροφης επειδη ειστε ευτυχισμενοι, να καταλαβαινετε ποτε την εχετε, να σκεφτεστε ''αα παλι τις ιδιες μαλακιες σκεφτομαι, ας τις πεταξω στην ακρη και ας απολαυσω την ευτυχια μου''. Στη τελικη αυτος ειναι ο καλυτερος τροπος να αντιμετωπισεις την ευτυχια...να την απολαυσεις. Και να ξερεις, οτι για να την εχεις, την αξιζεις και παλεψες για να την εχεις, εστω και αν δεν το καταλαβες.

Φιλια απο μενα...cu soon!